Zooo hehe, de blog werkt weer! Ik kon mijn verhalen niet posten, want de site lag er nu al een paar dagen uit. Maar, hij doet het weer! Hier dus blog dag 81;)

Het was een rare dag vandaag. Ik werd wakker om 08:00 van de kinderen. Ik voelde me helemaal niet lekker, moe, lusteloos, buikpijn, rugpijn etc. Maar ik wist dat ik niet ongesteld moest worden ofzo, maar toch voelde ik me zo. Bovendien had ik niet echt een plan voor vandaag. Ik wist alleen dat ik om 16:30 met Nicolas mijn koffers op moest halen en vanavond moest babysitten. Daar keek ik heel erg tegenop. Gister had er behoorlijk ingehakt. Ik had enorm enorm heimwee vanochtend. Zo erg zelfs dat ik op internet ging opzoeken of ik niet overspannen was of een ernstige vorm had van heimwee. Ik vond op internet dat mensen die graag plannen en graag weten wat ze precies te wachten staat, er meer moeite mee hebben als dingen veranderen en dus erg gevoelig zijn voor heimwee. Ik moet het dus wel gewoon tijd geven. Maar ik had het er wel zwaar mee vanochtend. Uiteindelijk ging ik gelukkig toch met Juul en Tess lekker eten bij de pain quotidien.

Dat luchtte gelukkig erg op, gewoon even bezig zijn, afleiding. Het ontbijt was erg lekker en gelukkig waren Tess en Juul ook lam, want die waren uitgeweest die avond daarvoor.

Na de pq zijn we naar de champs gegaan om naar de kerstmarkt te kijken. Leeuuk was het! Heel gezellig al die kraampjes en ik kreeg al meteen zin om met pap en mam en Tom oliebollen te gaan bakken en eten haha.

Toen was het toch echt tijd om weer naar huis te gaan en met Nicolas mijn koffers te gaan halen. Fabrice was thuis en heeft ons nog even geholpen. Heel aardig vond ik dat. Heb met Nicolas in de auto over Gabriel gepraat en dat ik er zo tegenop zag om weer te babysitten en over nog wat andere dingen, koetjes en kalfjes. Koffers halen viel eigenlijk wel mee.

Eenmaal thuis vroeg Nicolas of ik misschien het diner wilde surveilleren om te oefenen met Gabriel. Daar had ik eigenlijk geen zin in, maar ik heb het toch gedaan, omdat ik alles moest proberen van mezelf en er misschien nog wat van zou leren. Nou, het viel wel mee. Nicolas kwam er af en toe bij staan en waarschuwde Gabriel nog dat hij geen ‘crise’ zou gaan doen vanavond met mij, anders morgen weer geen tv. Gabriel zei steeds dat hij beloofde dat hij dat niet zou doen. Hij testte me wel weer met het toetje, maar die heb ik uiteindelijk afgepakt omdat hij niet netjes at en ik hem al had gewaarschuwd.

Gabriel mocht dus de hele dag geen tv kijken omdat hij gister zich zo had misdragen. Maar de meiden keken wel tv en dat is op dezelfde etage als de keuken. Dus ik heb Gabriel meegenomen naar zijn kamer om een verhaaltje te lezen. Nu wilde hij wel dat ik voorlas. Daarna wilde ik tanden met hem gaan poetsen, maar hij had daar geen zin in. Toen heb ik zijn lievelingsauto gepakt en deed ik alsof de auto met een zware stem zei: ‘Gab, tu viens?’ (Gab, kom je?) Dat vond hij grappig. Ik lokte hem met de auto naar de badkamer (vergelijkbaar met de reclames van peijnenburg) en hij ging mee naar de badkamer waar hij gewillig zijn tandjes liet poetsen. We hebben nog even gespeeld met de haarklem van zijn moeder, die als monsterbek diende. Erg schattig. Daarna zei ik: ‘En laat je me nu dat boekje zien die ik voor moet lezen?’ Hij gooide de klem om de grond en rende naar zijn kamertje. ‘Gab, kom eens terug, ruim eerst even die klem op!’ En dat deed hij gewoon haha. Ik stond er versteld van. Daarna rende hij weer weg en ruimde ik de tandenpoetsspullen op. Daarna kwam hij terug, hield zijn auto voor zijn mond en zei met een zware stem: ‘Susan, tu viens?’ hahaha wat moest ik lachen zeg. Hij had me precies nagedaan haha. Verhaaltje lezen ging heel goed en toen belde Nayla om te zeggen dat als er iets was ik op de telefoon van Nicolas moest bellen. Gabriel stond ongeduldig met zijn handje ‘Donne-moi la telephone!’ Ik zei dat hij even moest wachten tot ik klaar was en dat ik hem daarna de telefoon zou geven. Hij pakt de telefoon zegt en houdt hem voor zijn gezicht terwijl hij in dat spiekertje praat. Nayla praat terug en met gefronste wenkbrauwen kijkt hij me aan en zegt: ik hoor het wel heel slecht! Ik zei dat hij de telefoon tegen zijn oor moest houden en toen ging het gelukkig. In de telefoon zei hij: ‘Maman, je vais pas faire la crise.’ Haha wat schattig. De tv is hem dus toch wel heel dierbaar. We hebben nog even verder gelezen en toen hij in zn bed ging duurde het wel even wat langer, maar hij deed het wel.
Daarna ben ik boven de meiden gaan halen die nog tv keken en Inès had even geen zin om m uit te zetten. Maar ik won natuurlijk, ze zette de tv uit na wat huilen en zeuren en protesteren. Mariam was ondertussen allang beneden.
De meiden heb ik nog even wat laten lezen, ondertussen heb ik de keuken opgeruimd en daarna moesten ook zei gaan slapen. Woow, nu lagen ze gewoon allemaal in bed en alles is goed gegaan! Ik was zo ontzettend blij hoe het was verlopen! Pff wat een opluchting en wat een enorme verbetering. Inès kwam nog wel even naar boven om te zeggen dat ze niet kon slapen omdat ze buikpijn had. We hebben even haar moeder gebeld en die heeft het toen opgelost. Inès vroeg of ze nog even boven bij mij mocht blijven, jaja die kleine profiteur, en ik dacht waarom niet. Toen ik zei dat ze weer naar bed moest deed ze dat meteen. Prima dus!

Natuurlijk zal ik nog grondig uitgetest worden, maar om te merken dat het dus ook heel goed kan gaan, heb ik een soort van streefpunt en weet ik dat het kan. Dat geeft me weer wat hoop en vertrouwen.

Dit wilde ik jullie even mededelen. Het was dus een rare dag omdat ie heel slecht begon maar fantastisch eindigde.

Bisous!